۱۳۹۵ اسفند ۱۷, سه‌شنبه

مادران پارک لاله ایران: 8 مارس، روز جهانی زن گرامی باد!



8 مارس، روز جهانی زن گرامی باد!


از زمانی که زنان کارگر نیویورک در اعتراض به شرایط غیرانسانی و تبعیض‌آمیز خود توسط حکومت سرمایه داری سرکوب و کشته شدند، بیش از یک قرن می‌گذرد. از آن زمان تا کنون زنان بسیاری در جهان هر سال، روز 8 مارس را به عنوان روز جهانی زن گرامی می‌دارند و در اعتراض به نابرابری، تبعیض، فشار مضاعف ناعادلانه و بی حقوقی خویش دست به اعتراض می‌زنند.

ما زنان ایرانی نیز علیرغم سرکوب و فشار گسترده‌ی حکومت اسلامی، در بسیاری از این سال‌ها دوش به دوش هم صدای دادخواهانه و حق طلبانه خود را بلند کرده و خواسته‌های خود را فریاد زده‌ایم. خواسته‌هایی که یا به زور یا با تحمیق و انواع روش‌های مزورانه از ما ستانده شده است. آغاز این سرکوب‌ها حجاب اجباری بود که به بهانه‌ی محافظت از ما زنان در مقابل نگاه‌های هرزه‌ی مردان و در واقع به عنوان ابزاری ایدئولوژیک برای سرکوب زنان یعنی نیمی از جمعیت فعال جامعه، همواره به ما تحمیل شده است.

اسفند سال 1357، زنان بسیاری به بهانه‌ی روز جهانی زن و در اعتراض به اجباری کردن حجاب در برخی از ادارات به خیابان‌ها آمدند و یک صدا فریاد زدند «ما انقلاب نکردیم، تا به عقب برگردیم»، اما پاسخ آنان «یا روسری، یا توسری» بود. اوباش حکومتی به بهانه آن که این اعتراض، اعتراض زنان مرفه طرفدار رژیم شاه است، با مشت، پنجه بوکس و ... به زنان حمله کردند و خواهان عقب نشینی زنان از خواسته‌های خود شدند و صد البته این امر با حمایت بخشی از جامعه به ویژه مردان که حجاب اجباری را موضوعی فرعی می‌دانستند، همراه شد و به زنان توصیه می‌کردند در حال حاضر مبارزه‌ی اصلی چیز دیگری است و نباید با این خواسته‌های کوچک، از مبارزه‌ی اصلی به دور افتاد!؟

این خوش باوری و همراهی و سکوت بخشی از جامعه با سرکوب حکومتی، تا آن جا پیش رفت که به مرور قوانین زن ستیزانه‌ی مذهبی؛ قوانینی که جای زنان را در داخل خانه و مطبخ تعریف می‌کند، تصویب و تثبیت شود. هرچند حکومتی‌ها تلاش زیادی کردند تا زنان را با ساختار تبعیض‌آمیز، روز به روز به عقب نشینی وادار کنند و اکثریت جامعه  از زن و مرد، به قوانین به شدت تبعیض‌آمیز حکومت اسلامی تن دادند، ولی موفق نشدند زنان را خانه نشین کرده و از حضور موثر در عرصه‌ی فعالیت‌های اجتماعی باز دارند.

از آن زمان تا کنون، زنان بسیاری قربانی این ساختار مردسالار و قوانین تبعیض‌آمیز شدند. قوانینی از جمله؛ حق طلاق، حق نگهداری از فرزند، حجاب اجباری، اخراج زنان تحت عنوان تعدیل ساختاری، نابرابری در دستمزد و خانه نشین کردن اجباری زنان تحت عنوان بازنشستگی‌های پیش از موعد با حقوق پایین، نیمه وقت کردن کار زنان و کاهش حقوق آن‌ها، تعطیلی مهدکودک‌ها در ادارات و کارخانجات، دیه و ارث نابرابر، محرومیت از تحصیل و اشتغال در برخی رشته‌ها و مشاغل، کاهش سن ازدواج، تفکیک جنسیتی در ادارات و مکان‌های عمومی، ممنوعیت از حضور زنان در بعضی از رشته‌ها و مکان‌های ورزشی و سایر حوزه‌هایی که زنان می‌توانند حضور فعال داشته باشند. این ساختار تبعیض‌آمیز با تمام قوا تلاش می‌کند تا زنان را مجبور به ترک محیط‌های کاری کرده و خانه نشین کند، سیاستی که به فقر گسترده و بیکاری و وابسته و تحقیر شدن بسیاری از زنان منجر شده تا آن جا که با پیامدهایی تحت عنوان زنانه شدن فقر مواجه شده‌ایم.

هم‌چنین دیگر موارد فاجعه‌بار از قبیل سنگسار، قصاص، اسیدپاشی، تیغ زنی، قتل‌های ناموسی، ختنه زنان و سایر نابسامانی‌های اجتماعی، اقتصادی باعت شده که ما در سال‌های اخیر شاهد کاهش سن روسپیگری، افزایش زنان خیابانی و کارتن خواب و معتاد و زندانی، افزایش کودکان کار و پدیده‌ی تاسف‌بار و بسیار غم انگیز فروش نوزادان باشیم. امری که باعث شد طرح وقیحانه‌ی عقیم سازی زنان کارتن خواب مطرح شود.

ساختار آزادی‌کش و تبعیض‌آمیز جمهوری اسلامی با بهانه‌ی پاسداری از مذهب و عرف جامعه و در حقیقت به دلیل حفظ قدرت خود، عرصه را روز به روز به مردم و فعالان سیاسی و اجتماعی زن و مرد تنگ و تنگ‌تر کرد، ولی زنان همواره جزو پیگیرترین نیروهای مقاومت بوده‌اند و در طول سالیان به شیوه‌های گوناگون دربرابر بیدادگری ایستاده‌اند. از همان سال‌های اولیه در دهه‌ی 60، زنان مبارز نیز پا به پای مردان مبارز در همه‌ی جریان‌ها و حرکت‌های اعتراضی حضور پر رنگ داشته‌اند.

حرکت مادران و خانواده‌های خاوران در پاسخ به سرکوب و کشتار دهه‌ی 60، پاسخ گویا و روشنی علیه حکومتی است که هیچ جای اعتراضی را بر نمی تابد. این جریان مستقل و دادخواهانه که در همه‌ی این سال‌ها راه خود را بی وقفه طی کرده، با حضور پر رنگ مادران، پدران، همسران، خواهران و برادران دادخواه شکل گرفت و در ادامه به جریانی تاثیرگذار در حفظ و پاسداشت خاوران، به عنوان محلی نمادین از بی عدالتی و پایداری تبدیل شد. مکانی که در آن هزاران مبارز سیاسی، بی خبر از خانواده‌ها ناعادلانه اعدام و در گورهای فردی و جمعی مدفون شده‌اند و خانواده‌ها پیگیرانه برای روشن شدن حقیقت و دادخواهی ایستاده‌اند.

ما تعدادی از زنان فعال اجتماعی و دادخواه نیز که در سال 1388، در اعتراض به کشتن و مجروح و زندانی کردن مردمی که برای حداقل خواست انسانی خود به خیابان آمده بودند، در پارک لاله تهران جمع شدیم تا صدای مان را به سراسر دنیا برسانیم و رساندیم. ما با سه خواست «آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی، لغو مجازات اعدام و محاکمه و مجازات آمران و عاملان همه جنایات‌های صورت گرفته در جمهوری اسلامی در دادگاهی علنی و عادلانه» به فعالیت خود ادامه داده ایم و تلاش می‌کنیم صدایی همراه با جنبش دادخواهی مادران و خانواده‌های آسیب دیده‌ی ایرانی باشیم. ما که خود زنیم، اعتقاد داریم برای رسیدن به سه خواست حداقلی خود، باید در جهت رسیدن به آزادی بیان و اندیشه، رفع هر گونه تبعیض و جدایی دین از حکومت نیز تلاش کنیم، زیرا علت اصلی این بی‌عدالتی‌ها را در ساختار آزادی ستیز و تبعیض‌آمیز جمهوری اسلامی می‌دانیم.

ما همراه و همگام با سایر زنان مبارز و آزادیخواه ایران و جهان، وضعیت اسف‌بار و غیرانسانی موجود در زندان‌های ایران را زیر سوال می‌بریم و خواهان ایجاد شرایط انسانی در زندان‌ها هستیم. ما می‌خواهیم که زنان و مردان زندانی از همه‌ی حقوق انسانی خود به عنوان یک زندانی سیاسی برخوردار باشند، تا مجبور نشوند برای رسیدن به خواسته‌های خود با اعتصاب غذاهای فلج کننده به حداقل حقوق خود دست یابند.

ما عمیقا با خانواده‌های زندانیان سیاسی و کشته شدگان همدرد و هم پیمان هستیم و از مسئولان می‌خواهیم که حقوق تمامی زندانیان و به ویژه زندانیان سیاسی که برای دفاع از عقیده و احترام به کرامت انسانی فعالیت می‌کنند را محترم بشمارند. 

ما می‌خواهیم که همه‌ی زندانیان، به ویژه زندانیانی که همسران‌شان در زندان، تبعید و یا در انتظار اجرای احکام اعدام هستند، از شرایط عادلانه برخوردار شود. 

ما به تمامی احکام ناعادلانه و بازداشت‌ها و احضارها و محرومیت‌ها، به ویژه فشار بر خانواده‌های آسیب دیده به شدت اعتراض داریم و خواهان رفع هر گونه محرومیت و آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی هستیم و تلاش می‌کنیم همگام با آن‌ها، صدای دادخواهی و اعتراض‌شان را هر چه رساتر کنیم تا بتوانیم همراه با هم، مسیر برقراری عدالت را هموار سازیم. 

ما هم‌چنین در آستانه‌ی انتخابات فرمایشی اعلام می‌داریم که هیچ توهمی در مورد نمایندگان زن مجلس که برخواسته از آرای مستقل مردم نیستند، نداریم و بر خواسته‌ها و مطالبات انسانی خود ایستاده‌ایم و تنها راه رهایی از نظام استبدادی و سراسر تبعیض کنونی را فعال کردن جنبش‌های مستقل و مردمی می‌دانیم.        

مادران پارک لاله ایران
16 اسفند 1395

۱۳۹۵ اسفند ۱۶, دوشنبه

دورتموند - بزرگداشت روز جهانی زن ۲۰۱۷


گزارش تصویری تظاهرات گروه های مختلف فعالان زنان
و برگزاری برنامه‌های مختلف در شهر دورتموند
شنبه ۴ مارس ۲۰۱۷

روز جهانی زن بر همه زنان و مردان برابری خواه مبارک باد

نه به خشونت علیه زنان
نه به حجاب اجباری
نه به نژادپرستی و بیگانه ستیزی
آری به صلح
آری به همبستگی جهانی
آزادی برای همه زنان زندانی سیاسی-عقیدتی 
آزادی برای همه زندانیان سیاسی-عقیدتی 
 
زنده باد همبستگی جهانی زنان و مردان برابری خواه 
حامیان مادران پارک لاله - دورتموند
























۱۳۹۵ اسفند ۱۲, پنجشنبه

دورتموند - مراسم روز جهانی زن ۲۰۱۷



دورتموند - مراسم روز جهانی زن ۲۰۱۷

روز جهانی زن بر همه زنان و مردان برابری خواه مبارک باد
!زنان سراسر جهان, شجاعانه در حال  شکستن مرزها هستند

نه به خشونت علیه زنان
نه به حجاب اجباری
نه به نژادپرستی و بیگانه ستیزی
آری به صلح
آری به همبستگی جهانی 

تظاهرات گروه های مختلف فعالان زنان و برگزاری برنامه‌های
مختلف در شهر دورتموند

شنبه ۴ مارس ۲۰۱۷ ساعت ۱۴ بعد از ظهر 
دورتموند: خیابان مونستر- میدان سنت جوزف - روبروی کلیسا  

زنده باد همبستگی جهانی زنان و مردان برابری خواه 
حامیان مادران پارک لاله - دورتموند



۱۳۹۵ اسفند ۱۱, چهارشنبه

شبکه همبستگی برای حقوق بشر درایران: روزجهانی زن خجسته باد. ایران زندان زنان است




روزجهانی زن خجسته باد
ایران زندان زنان است
 
وجود ساختار تبعیض آمیز، و خشونت‌های قانونی شده از سنت‌های قرون وسطائی، ایران را به زندانی بزرگ برای زنان این کشور تبدیل کرده است. جمهوری اسلامی ایران نه تنها زنان را مانند مردان از ابتدائی‌ترین حقوق و آزادی‌های مدنی محروم کرده، بلکه فراتر از آن ستم‌های مضاعفی مانند:حق انتخاب پوشش،حق مزد مساوی دربرابر کار مشابه، حق طلاق، حق حضانت فرزند، حق سفر، حق تحصیل، حق انتخاب برخی از مشاغل، حق انتخاب ورزش و حضور درمیدان‌های ورزشی و عرصه‌های هنری و اجتماعی و غیره را از زنان ایران یعنی نیمی از جمعیت کشور سلب نموده است. این سلب حقوق و آزادی و اعمال خشونت‌های حکومتی و خانگی علیه زنان ایران در حقیقت ناشی از ایدئولوژی نظام حاکم و مردسالارنه و باورهای قرون وسطائی حکومتگران می‌باشد.

زنان آگاه ایرانی جزو نخستین گروه‌های اجتماعی بودند که از روزهای تأسیس جمهوری اسلامی در دفاع از حقوق و آزادی‌های زنان به مقابله با قوانین تبعیض آمیز و زن ستیزانه حکومت قیام نمودند، اما این حکومت به دلیل ماهیت و ساختار تبعیض آمیزش، خواسته‌های برحق زنان را با زندان و شکنجه و اعدام پاسخ داده و تلاش بسیاری کرده و می‌کند تا زنان را از عرصه‌های اجتماعی دور کند و این روند تا به امروز همچنان ادامه داردولی علیرغم سیاست خانه نشین کردن زنان ایرانی از یکسو و اشکال مختلف تبعیض و سرکوب‌ و اسیدپاشی، مبارزه و حضور زنان در عرصه‌های مختلف سیاسی و اجتماعی و فرهنگی نیز از ۳۸ سال پیش تا به امروز، بدون وقفه ادامه دارد و در طول این مدت صدها زن در ایران اعدام و هزاران تن زندان و شکنجه شده‌اند. هم اکنون نیز ده‌ها تن از زنان و مادران شجاع ایرانی که توسط دستگاه غیرمستقل قضائی ایران به زندان‌های درازمدت محکوم شده‌اند، یا در زندان‌های جمهوری اسلامی بسر می‌برند یا با تهدید و احضار و محرومیت، آنان را زیر تیغ نگاه داشته‌اند و ضرورت دارد که ما فعالان مدنی و حقوق بشری، فعالیت‌های خود را برای آزادی و رهایی آنان هر چه گسترده‌تر کنیم
 
در سالگرد روز جهانی زن که یادآور مبارزات زنان عدالت جو و برابری طلب در سرتاسر جهان است، ما نهادهای حقوق بشری ایرانی ضمن محکوم کردن اعمال و رفتار و قوانین و مقررات زن ستیزانه جمهوری اسلامی، خواستار رعایت بی قید و شرط ارزش‌های جهان شمولِ حقوقِ بشر، بویژه برایِ زنان ایران هستیم. ما خواستار رهایی تمامی زندانیان سیاسی و از جمله زندانیان سیاسیِ زن هستیم و از مجامع بین المللی مدافع حقوق بشر درخواست مینمائیم که برای پذیرفتن گزارش‌گر ویژه سازمان ملل جهت رسیدگی به وضعیت حقوق بشر در ایران، از هر طرقی که مناسب می‌دانند، اقدام نمایند. هم چنین از نهادهای مدنی و مدافع حقوق بشر در همه کشورهای جهان می‌بایستی خواسته شود که از زنان دیپلمات کشورهای متبوع خود بخواهند به هنگام سفر به ایران حجاب اجباری جمهوری اسلامی را با توجیه "احترام به قوانین داخلی ایران" رعایت نکنند که چنین رفتاری توهین به زنان آزاده‌ی ایرانی است که 38 سال است برای برچیدن قوانین ضد حقوق بشری جمهوری اسلامی از جمله قانون خود ساخته حجاب اجباری مبارزه کرده و می‌کنند.

شبکه همبستگی برای حقوق بشر درایران

امضای نهادها:
۱ - انجمن زنان ايرانى - مونترال
۲ - انجمن تئاتر ایران و آلمان ـ کلن
۳ - انجمن همبستگی ایرانیان - دالاس
۴ - انجمن جمهوریخواهان ایران - پاریس
۵ - انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران - هامبورگ
۶ - بنیاد اسماعیل خویی
۷ - صدای موج سبز - لندن
۸ - مادران پارک لاله ایران
۹ - حامیان مادران پارک لاله - دورتموند
۱۰- حامیان مادران پارک لاله - هامبورگ
۱۱- حامیان مادران پارک لاله - لندن
۱۲- حامیان مادران پارک لاله - فرزنو
۱۳- سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان
۱۴- شبکه همبستگی ملی فرزنو - کالیفرنیا
۱۵- فدراسیون اروپرس
۱۶- کانون مدافعان حقوق بشر کردستان
۱۷- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی - پاریس
۱۸- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران - شیکاگو
۱۹- كمپين دفاع از زندانيان سياسي و مدني
۲۰- کنشگران «همه حقوق بشر، برای همه، در ایران»
۲۱- مادران صلح مونترال
۲۲- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - مونترال
۲۳- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - نیویورک
۲۴- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - لوس آنجلس
۲۵- همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران - ونکوور
۲۶- همبستگی برای حقوق بشردر ایران - کلگری